نه «صلح آمریکایی» نه «صلح چینی»

 نویسندگان: مایکل دی سوین، ونیان دنگ و اوبه ری لسکور

ترجمه: محمدحسین باقی

در دسامبر 1962، برای تقویت سازوکار رهبری برنامه تسلیحات هسته‌ای این کشور، دولت مرکزی یک کمیته ویژه 15 نفره تشکیل داد و این کمیته را مسوول هدایت برنامه انرژی هسته‌ای و برنامه تسلیحات هسته‌ای کرد. هفت معاون نخست‌وزیر و هفت وزیر در این کمیته حضور داشتند و «چوئن لای» رئیس آن بود. در سال 1976، اندکی پس از مرگ «چو» و «مائو»، رهبری کمیته مرکزی ویژه تغییر کرد. «هوا گوفنگ» ‌(Hua Guofeng) رئیس این کمیته شد و «یی جیانینگ» (Ye Jianyin لی شیانیان» (‌(Li Xiannian «دنگ شیائوپینگ» به‌ عنوان معاونان رئیس مشغول به ‌کار شدند. این نسل جدید رهبران وارث روح تصمیمات گذشتگان در مورد مسائل هسته‌ای استراتژیک بودند.

دقیقاً بر مبنای چنین دیدگاه‌هایی بود که دولت چین در دهه 50 تصمیم گرفت که زرادخانه هسته‌ای خود را توسعه دهد و آنگاه که کشور با تهدیدات جدی هسته‌ای مواجه شد محدودیت‌هایی بر استفاده از این زرادخانه بگذارد. طی این دوره، مائو خاطرنشان کرد که «کشور ما تعداد اندکی از بمب‌های اتمی را در آینده تولید خواهد کرد اما قصدی برای استفاده از آنها نداریم؛... از آنها فقط به‌عنوان سلاحی دفاعی استفاده خواهیم کرد.» «چو» (منظور «چوئن لای» است) نیز گفت که «چین در حال توسعه تسلیحات هسته‌ای برای مخالفت با باج‌گیری هسته‌ای و تهدیدات هسته‌ای است و می‌کوشد تا مانع استفاده قدرت‌های هسته‌ای از تسلیحات هسته‌ای شوند.» دولت چین، در بیانیه سال 1964 خود، آشکارا اعلام کرد که چین «هرگز در هیچ زمان و تحت هیچ شرایطی آغازگر استفاده از تسلیحات هسته‌ای نخواهد بود.» موضع روشن و عمومی‌ای که از سوی این تصمیم‌گیران اتخاذ شد این بود که تسلیحات هسته‌ای به‌عنوان ابزاری در میدان جنگ استفاده نخواهند شد و در مسابقه تسلیحاتی برای محقق ساختن اهداف سیاسی یا نظامی نیز استفاده نخواهند شد. چین فقط به‌خاطر بازداشتن کشورهای دیگر در استفاده از تسلیحات هسته‌ای علیه خود درحال توسعه این نوع تسلیحات بود

قطب‌نمای پاییزی دلار

دنیای اقتصاد اعلام میکند: دلار پاییز را کاهشی آغاز کرد؛ هرچند فعالان بازار معتقدند رویکردهای افزایشی قدرت بیشتری در بازار دارند. البته از نظر کارشناسان، قرار گرفتن رویکردهای کاهشی در اقلیت از جهت کاهش دامنه نوسان قیمتی می‌تواند نکته مثبتی باشد. اتفاقی که در نیمه ابتدای سال 96 در قالب کاهش ارتفاع و دامنه نوسانات بروز و نمود داشت. جمع‌بندی نگاه‌ها در بازار حکایت از سه دسته رویکرد افزایشی دارد. گروهی اعتقاد به رشد تدریجی، مستمر و کم‌نوسان دلار دارند. در نگاه این دسته روند فعلی قیمت تغییر خاصی نخواهد کرد. دسته دوم، رویکرد فصلی دارند، یعنی باور دارند قیمت دلار در پاییز با افزایش نوسانات مواجه خواهد شد؛ ولی با تغییر فصل، مسیر قیمتی آن نیز تغییر خواهد کرد. گروه آخر، صعود بهای دلار را مشروط به شکسته شدن نقاط مقاومتی خاصی دانسته‌اند. آنها باور دارند در صورت شکسته شدن این نقاط، موج بلندمدت افزایشی در بازار شکل خواهد گرفت. اکثر بازیگران باتجربه بازار عنوان کرده‌اند، معامله‌گران تا زمانی که دامنه نوسانات محدود است، در انجام خرید و فروش محتاط خواهند بود و همزمان سعی می‌کنند با توجه به روند بازار صحت احتمالی وقوع رویکردهای خود را بررسی کنند. در واقع آنها به یکباره دامن احتیاط را به‌واسطه انتظاری که برای سه ماه آینده دارند، رها نخواهند کرد. 

در اولین روز از نیم سال دوم سال، قیمت دلار کاهش یافت، ولی سکه راه افزایشی را در پیش گرفت. دلار که روز پنج‌شنبه با قیمت 3 هزار و 898 تومان به کار خود خاتمه داده بود، روز شنبه را با نرخ 3 هزار و 899 تومان آغاز کرد. با این حال، شروع افزایشی این ارز ادامه نیافت و در نهایت با قیمت 3 هزار و 896 تومان روز اول مهر را به پایان برد. در مقابل، روز شنبه، سکه تمام بهار آزادی کاهش قیمت 13 هزار تومانی روز پنج‌شنبه را به فراموشی سپرد و با افزایش 6 هزار تومانی روی کف کانال یک میلیون و 240 هزار تومان قرار گرفت. دلار در حالی در اولین روز پاییز کاهش قیمت را تجربه کرد که بیشتر معامله‌گران ارزی اعتقاد دارند قیمت این ارز در سه ماهه سوم سال بالا خواهد رفت. به‌عبارت دیگر، رویکرد کاهشی در حال حاضر در بازار در اقلیت قرار دارد. به باور کارشناسان، این موضوع از یک جهت مثبت است، چرا که از نظر آنها کاهش انتظارات کاهشی به‌واسطه شفافیت بیشتر مسیر سیاست‌گذاری در 6 ماه ابتدایی سال بود. این در حالی است که در گذشته دامنه نوسانات رفت و برگشتی زیاد بود، ولی در سال جدید این دامنه کمتر شد و به تبع آن ارتفاع نوسان کاهش یافت. در مقابل اقلیت کاهشی بازار، نیروهای افزایشی وجود دارند که از نظر نوع نوسان و میزان صعود قیمت با یکدیگر تفاوت نظر دارند. گروه‌های صعودی بازار به3 دسته معامله‌گران افزایشی «تدریجی، فصلی و مشروط» قابل تقسیم هستند.

جهان بدهکارتر شد

بیزینس اینسایدر در گزارش اخیر خود نوشت که میزان کل بدهی های کشورهای دنیا در سال ۲۰۱۶ میلادی برابر با ۲۲۵ هزار میلیارد دلار بوده است که معادل ۳۲۵ درصد تولید ناخالص داخلی دنیا است.

در سالهای اخیر در مورد بدهی‌های دولتی در کشورهای مختلف دنیا گزارشهای زیادی ارایه شده است. افزایش بدهی های دولتی در برخی از کشورهای اروپایی زمینه را برای بحرانی شدن اوضاع اقتصادی منطقه یورو و احتمال ورشکستگی دولتی انها فراهم کرد. اما سوال اصلی این است که انواع دیگر بدهی ها در دنیا چیست و مبلغ کل بدهی های کشورهای مختلف دنیا چقدر است؟

بیزینس اینسایدر در گزارش اخیر خود نوشت که میزان کل بدهی های کشورهای دنیا در سال ۲۰۱۶ میلادی برابر با ۲۲۵ هزار میلیارد دلار بوده است که معادل ۳۲۵ درصد تولید ناخالص داخلی دنیا است. در دو سال گذشته میزان بدهی های دولتی سالانه ۲۶ هزار میلیارد دلار رشد کرد که این رقم بسیار چشمگیر است. نکته دیگر اینکه طی یک دهه اخیر سرعت رشد بدهی ها در دنیا بیشتر از سرعت رشد تولید ناخالص داخلی دنیا بوده است و همین مساله باعث نگرانی فعالان اقتصادی و اقتصاددانان شده است.