سهم زنان در مدیریت اجتماعی و سیاسی به عنوان یکی از شاخص های مهم توسعه فرهنگی و اجتماعی مطرح است. در ایران پیش از انقلاب، زنان که در ابتدای دهه ٤٠ واجد حق رای در انتخابات شده بودند، در دهه ٥٠ تا کسب کرسی وزارت هم پیش رفتند، اما بافت اجتماعی سنتی و مردسالار جامعه اجازه پیشرفت بیشتر را نداد. نقش زنان در فرایند پیروزی انقلاب اسلامی بر کسی پوشیده نیست، اما حضور آنان در عرصه های مدیریت سیاسی و اجتماعی در دهه اول جمهوری اسلامی چندان چشمگیر نبود، هرچند بخشی از نیروهای سنتی و محافظه کار از ابتدا به حضور زنان در عرصه های مدیریت سیاسی و کلان روی خوش نشان ندادند ولی رویکرد راهبردی و گرایش مثبت امام راحل به مسئله حقوق اجتماعی و حضور زنان در نقش آفرینی کلان، مجال بروز و تسلط نگرش های تنگ نظرانه را در عرصه حکومت داری به میزان شایان توجهی محدود کرد. تاریخ جمهوری اسلامی نشان می دهد اگرچه در دو دهه نخست امکان و فرصت چندانی برای حضور زنان در عرصه های مدیریتی فراهم نشد اما با گسترش آموزش در سراسر کشور به مرور نسل جدیدی از زنان تحصیل کرده و مستعد شکل گرفت که با تلاش مستمر کوشیدند راه دشوار دسترسی به مدیریت را برای ارتقای زنان هموار کنند. با وقوع دوم خرداد و پیروزی نامزدی که بر حضور جوانان و زنان در چارچوب برنامه توسعه سیاسی تکیه و تاکید می کرد و انتصاب یک زن به سمت معاون رئیس جمهور و ریاست سازمان محیط زیست و تاسیس مرکز امور زنان و حضور رئیس آن در جلسات کابینه و انتصاب اولین فرماندار زن، راه برای پیشرفت زنان در پست های مدیریتی و سیاسی هموارتر شد. در دولت محمود احمدی نژاد اگرچه جهت گیری دولت در عرصه های اجتماعی و اقتصادی به گونه ای بود که فضا را برای زنان هموار نمی کرد اما اقدامات نمادینی مانند بحث حضور زنان در ورزشگاه ها و انتخاب نخستین وزیر زن پس از انقلاب اسلامی، با وجود برخی مخالفت های جدی از سوی گروه های مختلف و نیروهای سیاسی، انجام گرفت که جای ستایش دارد. در همه این سال ها و رفت وآمد دولت های مختلف یک چیز اما ثابت بود، عزم زنان برای استفاده از فرصت های اجتماعی موجود.
