نویسندگان: مایکل دی سوین، ونیان دنگ و اوبه ری لسکور
ترجمه: محمدحسین باقی
در دسامبر 1962، برای تقویت سازوکار رهبری برنامه تسلیحات هسته‌ای این کشور، دولت مرکزی یک کمیته ویژه 15 نفره تشکیل داد و این کمیته را مسوول هدایت برنامه انرژی هسته‌ای و برنامه تسلیحات هسته‌ای کرد. هفت معاون نخست‌وزیر و هفت وزیر در این کمیته حضور داشتند و «چوئن لای» رئیس آن بود. در سال 1976، اندکی پس از مرگ «چو» و «مائو»، رهبری کمیته مرکزی ویژه تغییر کرد. «هوا گوفنگ» (Hua Guofeng) رئیس این کمیته شد و «یی جیانینگ» (Ye Jianyin لی شیانیان» ((Li Xiannian «دنگ شیائوپینگ» به عنوان معاونان رئیس مشغول به کار شدند. این نسل جدید رهبران وارث روح تصمیمات گذشتگان در مورد مسائل هسته‌ای استراتژیک بودند.
دقیقاً بر مبنای چنین دیدگاه‌هایی بود که دولت چین در دهه 50 تصمیم گرفت که زرادخانه هسته‌ای خود را توسعه دهد و آنگاه که کشور با تهدیدات جدی هسته‌ای مواجه شد محدودیت‌هایی بر استفاده از این زرادخانه بگذارد. طی این دوره، مائو خاطرنشان کرد که «کشور ما تعداد اندکی از بمب‌های اتمی را در آینده تولید خواهد کرد اما قصدی برای استفاده از آنها نداریم؛... از آنها فقط به‌عنوان سلاحی دفاعی استفاده خواهیم کرد.» «چو» (منظور «چوئن لای» است) نیز گفت که «چین در حال توسعه تسلیحات هسته‌ای برای مخالفت با باج‌گیری هسته‌ای و تهدیدات هسته‌ای است و می‌کوشد تا مانع استفاده قدرت‌های هسته‌ای از تسلیحات هسته‌ای شوند.» دولت چین، در بیانیه سال 1964 خود، آشکارا اعلام کرد که چین «هرگز در هیچ زمان و تحت هیچ شرایطی آغازگر استفاده از تسلیحات هسته‌ای نخواهد بود.» موضع روشن و عمومی‌ای که از سوی این تصمیم‌گیران اتخاذ شد این بود که تسلیحات هسته‌ای به‌عنوان ابزاری در میدان جنگ استفاده نخواهند شد و در مسابقه تسلیحاتی برای محقق ساختن اهداف سیاسی یا نظامی نیز استفاده نخواهند شد. چین فقط به‌خاطر بازداشتن کشورهای دیگر در استفاده از تسلیحات هسته‌ای علیه خود درحال توسعه این نوع تسلیحات بود
