غار آبی دانیال
غار دانیال، که به نام های کرد کوی، گرده کوه، چاری نیز شناخته می شود در نزدیکی روستای دانیال در شهرستان سلمانشهر یا متل قو واقع شده است. این غار که سابقه کشف و شناسایی آن به زمان دوری نمی رسد به تازگی مورد توجه گردشگران واقع شده است. غار دانیال جزو غارهای رودخانه ای ایران محسوب می شود و فقط دارای یک شعبه یا دالان اصلی به طول تقریبی 1500 متر و عرض تقریبی یک و نیم متر است که با پیچ و خم های فراوان و گذر دالان های تنگ و باریک پر از آب و حوضچه ها و آبشارهای کوچک ادامه می‌یابد و در انتها به چند شعبه کوچکتر تقسیم می‌شود. غار دانیال دومین غار بزرگ رودخانه ای ایران بعد از غار قوری قلعه پاوه در کرمانشاه است. دمای داخلی آن در طول سال تقریبا یکسان می باشد. جریان رودخانه از ابتدای ورود به غار تا بخش انتهایی وجود دارد که از بهم پیوستن چندین جوی و چشمه بوجود می آید. عمق این جریان در بخش های مختلف غار متغیر می باشد ولی بطور کلی از یک متر تجاوز نمی کند. البته چندین گذرگاه و بخش در این غار وجود دارد که در هنگام بارندگی عمق آنها بالا آمده و گذر از آنها تقریبا غیر ممکن می شود.
غار دانیال استلاگمیت و استلاکتیت‌های (چکنده و
چکیده) چند میلیون ساله دارد که ساخت هر سانتی‌متر از آنها حدود 100 سال
طول می‌کشد که متاسفانه با ورود گردشگران به این غار باعث خرابی این گنجینه های چندین هزار ساله و حتی کندن آن به طور عمد برای زیبا ساختن خانه خود و حتی فروش آنها باعث ناراحتی است.
راهرویی آبی که طی میلیون‌ها سال با حرکت آب‌های زیرزمینی در سنگ‌های آهک انحلال‌پذیرش شکل گرفته و به این سنگ‌ها اشکال عجیب و غریبی داده است. بعد از ورود به دهانه غار باید قید خشک ماندن را بزنید؛ چون از همان اول و در فاصله 100 متری دهانه غار وارد حوضچه ای می شوید که برای ادامه مسیر باید تا شکم در آن فرو بروید. همین طور که جلو می‌روید تزئینات آهکی چند میلیون ساله به استقبال شما می‌آیند.
حدود 300 متر بعد از حوضچه اول به فضای باز بزرگی می رسید
که به تالار خفاش مشهور شده است. تقریبا وسط این تالار تپه های بلندی قرار دارد
که با فضله های خفاش‌ها و گِلی پوشیده شده که خیلی هم لیز است. باید از آن بالا
بروید تا به قله برسید که اتفاقا کار آسانی هم نیست. روی
تپه اگر سرتان را بالا بگیرید روی سقف تالار، خفاش‌ها را می‌بینید که در خوابند.
این کلونی‌های خفاش چند متر بیشتر با شما فاصله ندارند. به هیچ وجه آنها را با
پرتاب چیزی بیدار نکنید. به دلیل آزارهای بازدیدکنندگان از چند سال قبل تعداد خفاش‌های
غار خیلی کم شده است.
در ادامه چند سینه خیز و پامرغی طولانی منتظر شماست، آن
هم در جایی که تا مچ در آب سرد هستید. بعد از حدود 200 متر
از سیفون اول به یک سیفون دیگر با دو اتاق بزرگ در دو طرفش می رسید. برای عبور
از این نقطه باید یک صعود دو متری انجام دهید و از بالای صخره بروید. اگر به هیجان
بیشتری نیاز دارید، میتوانید مسافت چند متری سیفون را از زیر آب عبور کنید؛ یعنی
غواصی کنید و در آن طرف از اتاق بیرون بیایید. بعد از کمی پیاده روی به محوطه
بازی می‌رسید که به تالار ریزان معروف شده است. اینجا شاید زیباترین بخش غار باشد.
چون سقف آن از استلاکتیت‌های جوان، نازک و بلند و تزئینات آهکی شیری رنگ پوشیده
شده است. هر قدر پیش بروید دمای غار پایین‌تر می‌آید و آب کف غار هم سردتر می‌شود.
بیشتر زیبایی این غار در نیمه اول است و انتهای غار تنگ تر و سقف آن کوتاه تر است. در انتها سنگ ها هم تیزترند؛ طوری که در انتهای غار باید حدود 200 متر سینه خیز مشکل را رد کنید و به مکانی برسید که دیواره‌های غار دیگر آهکی و سنگی نیستند و آب از لای خاک بیرون می‌زند؛ یعنی اولین سرچشمه‌های آب غار. توصیه ما این است که از همین جا برگردید؛ چون یک رفت و برگشت به انتهای غار تقریبا پنج ساعت طول می‌کشد و سرما و خیسی، حتما شما را اذیت خواهد کرد. موقع برگشت نباید نگران گم شدن باشید؛ چون اگر راه را گم کردید، میتوانید مسیر اصلی خروج آب را دنبال کنید تا به بیرون برسید
دما و آب داخل غار دانیال:
آب داخل غار از چند چشمه کوچک که از شعب مختلف آن سرچشمه
می‌گیرد، تامین می‌شود و کاملا زلال و از نظر محلولات دارای درصد پایینی بوده که
آن را قابل شرب می کند. دمای هوای داخل غار
حدود 23 درجه سانتیگراد و دمای آب چیزی در حدود 17 درجه است که این دما در تمامی
طول سال تقریبا ثابت است که همین ثابت بودن اجازه می دهد این غار در تمامی فصول
سال حتی فصل زمستان قابل دیدار باشد اما توصیه می شود برای تماشای این غار از
فصول گرم به دلیل بالا بودن دما در خارج از غار و خیس بودن کل لباس ها استفاده
شود. زمان لازم برای پیمایش کامل غار برای یک تیم کوچک و سریع، سه و نیم ساعت و
برای یک تیم متوسط، بین پنج تا هفت ساعت است.
حیوانات داخل غار دانیال :
زندگی جانوری آن محدود به پشه، خفاش و آبزیان محدودی از جمله قورباغه و خرچنگ می باشد.
