اشتغالزایی کجاست که مردم مشاهده نمی کنند
مساله کاهش نرخ بیکاری یا ایجاد اشتغال یک دغدغه اصلی برای همه دولت ها محسوب می شود. اگر مساله امنیت ملی را از نظر اهمیت برای کشورها فاکتور بگیریم حتماً موضوع اشتغال از مهم ترین مسائل اقتصادی خواهد بود. اعلام نرخ بیکاری در کشورهای بزرگ از عواملی است که بر اقتصاد آنها تاثیر می گذارد و اخیراً مشاهده شد که نرخ بیکاری در آمریکا بشدت کاهش پیدا کرد و همین مساله موجب شد تا نرخ بهره روند صعودی طی کند و شاخص بورس به رقم بی سابقه برسد.
هر
کشور برای ایجاد اشتغال به دو ابزار نیاز دارد که سرمایه و فناوری است، اما ایران
در آنها دچار مشکل است. مصداق این جمله هم تفاهم نامه هایی است که ایران با
کشورهای دارای فناوری منعقد کرد، اما نتوانست به مرحله قرارداد برساند. اما
ابزارهای دیگری وجود دارد که می توان از آنها برای ایجاد اشتغال بهره برد.
در این میان مسائل دیگری نیز
وجود دارد که ایران دخل و تصرفی در آن ندارد. یکی از آنها تعیین قیمت نفت است که قیمت
بالای آن می تواند تاثیر زیادی بر اشتغال کشور داشته باشد.
برخی مقامات دولتی عنوان می کنند که با سرمایه گذاری خارجی مشکل اقتصادی داخل کشور حل خواهد شد، اما غافل از این که این کار کاملاً سیاسی است و کشورهای دیگر نمی گذارند فناوری که در اختیار دارند، انتقال پیدا کند. طبیعی است با توجه به این شرایط نمی توانیم روی این بخش حساب باز کنیم، اما در مقابل می توان از تسهیلات بلندمدت خارجی بهره برد.
در دوره های رکود اقتصادی، دولت ها زمینه هایی را فراهم می کنند که بخش خصوصی بتواند سرمایه گذاری های لازم را در بخش های زیربنایی مانند آزادراه ها، بنادر و شبکه های آبیاری افزایش دهد.
اگر این اتفاق در کشور رخ بدهد قطعاً شاهد روند نزولی اشتغال و رونق اقتصادی خواهیم بود که کاری به برجام ، ارز و موضوعات سیاسی دیگر هم ندارد. شرکت های ایرانی توانایی این کار را دارند و پیمانکاران اکنون با ظرفیت کمی مشغول به کارند، اما متاسفانه از این امکانات استفاده چندانی نمی شود.
آمار و ارقامی که توسط مقامات دولتی درباره اشتغالزایی عنوان می شود، باید مصداق داشته باشد و نمی توانیم با کلی گویی مشکلات را حل کنیم. اگر اعلام می شود 700 هزار شغل جدید ایجاد شده است، باید گفت که این میزان اشتغال کجاست؟ از آنجا که اشتغال به دو بخش مستقیم و پنهان تقسیم بندی می شود، ظاهراً دولت همه افراد را در این دو بخش شاغل محسوب کرده است.
هر روز شاهد افزایش بیکاری هستیم و میدان های بزرگ کلانشهرها مملو از کارگرانی است که از شهرهای کوچک و روستاها برای پیدا کردن کار می آیند. در اینجا این پرسش مطرح می شود که اگر این افراد در شهر خودشان دارای شغل بودند، آیا برای امرار معاش جای دیگری می رفتند؟ آقای نیلی به عنوان مشاور ارشد اقتصادی رئیس جمهور بهتر است به جای رسم نمودار، مقاله و سخنرانی، بگوید که از چه ابزاری برای ایجاد اشتغال استفاده کرده است. این اشتغال کجا بوده که مردم مشاهده نمی کنند. متاسفانه در کشور ما کلی گویی رواج دارد و به مسائل اساسی و جزئیات اشاره نمی شود.
روزنامه جام جم، شماره 4784 به تاریخ 23/12/95، صفحه 1
