غار دانیال، که به نام های کرد کوی، گرده کوه، چاری نیز شناخته می شود در نزدیکی روستای دانیال در شهرستان سلمانشهر یا متل قو واقع شده است. این غار که سابقه کشف و شناسایی آن به زمان دوری نمی رسد به تازگی مورد توجه گردشگران واقع شده است. غار دانیال جزو غارهای رودخانه ای ایران محسوب می شود و فقط دارای یک شعبه یا دالان اصلی به طول تقریبی 1500 متر و عرض تقریبی یک و نیم متر است که با پیچ و خم های فراوان و گذر دالان های تنگ و باریک پر از آب و حوضچه ها و آبشارهای کوچک ادامه می‌یابد و در انتها به چند شعبه کوچکتر تقسیم می‌شود. غار دانیال دومین غار بزرگ رودخانه ای ایران بعد از غار قوری قلعه پاوه در کرمانشاه است. دمای داخلی آن در طول سال تقریبا یکسان می باشد. جریان رودخانه از ابتدای ورود به غار تا بخش انتهایی وجود دارد که از بهم پیوستن چندین جوی و چشمه بوجود می آید. عمق این جریان در بخش های مختلف غار متغیر می باشد ولی بطور کلی از یک متر تجاوز نمی کند. البته چندین گذرگاه و بخش در این غار وجود دارد که در هنگام بارندگی عمق آنها بالا آمده و گذر از آنها تقریبا غیر ممکن می شود.
غار دانیال استلاگمیت و استلاکتیت‌های (چکنده و
چکیده) چند میلیون ساله دارد که ساخت هر سانتی‌متر از آنها حدود 100 سال
طول می‌کشد که متاسفانه با ورود گردشگران به این غار باعث خرابی این گنجینه های چندین هزار ساله و حتی کندن آن به طور عمد برای زیبا ساختن خانه خود و حتی فروش آنها باعث ناراحتی است.
راهرویی آبی که طی میلیون‌ها سال با حرکت آب‌های زیرزمینی در سنگ‌های آهک انحلال‌پذیرش شکل گرفته و به این سنگ‌ها اشکال عجیب و غریبی داده است. بعد از ورود به دهانه غار باید قید خشک ماندن را بزنید؛ چون از همان اول و در فاصله 100 متری دهانه غار وارد حوضچه ای می شوید که برای ادامه مسیر باید تا شکم در آن فرو بروید. همین طور که جلو می‌روید تزئینات آهکی چند میلیون ساله به استقبال شما می‌آیند
